‏بیماری پریودنتال مکانیسم های التهابی تحلیل استخوان

شرکت توان زیست ارائه دهنده انواع تخت بیمارستانی سعی دارد در این مقاله اطلاعاتی کامل و جامع راجع به بیماری پریودنتال به شما عزیزان ارائه دهد . برای دریافت فایل زبان اصلی مقاله تا پایان مقاله با ما همراه باشید.
چکیده

‏بیماری پریودنتال (PD) یا پریودنتیت یک بیماری باکتریایی است که بافت های نگهدارنده دندان را درگیر میکند. دو مشخصه این بیماری التهاب و تحلیل استخوان است. شناخت مکانیسم های ارتباطی بین این دو مشخصه میتواند در یافتن روشهای درمانی موثر کمک کننده باشند. عفونت باکتریایی علت اصلی این بیماریست اما برای ایجاد و پیشرفت بیماری کافی نیست. در واقع، عوامل مشتق شده از باکتریها موجب تحریک واکنش التهابی موضعی و فعال شدن سیستم ایمنی ذاتی میشوند. پاسخ ایمنی ذاتی شامل شناسایی اجزاء میکروبی توسط سلولهای میزبان است. عمل شناسایی با واسطه کیرنده های شبه زنگوله ای (TLR) بیان شده بر روی لکوسیتها و سلولهای ساکن بافتی انجام میگیرد. فعال شدن این سلولها منجر به آزادسازی سیتوکینهای پیش- التهابی و تجمع فاگوسیتها و لنفوسیتها میشود. ایمنی اختصاصی با فعال شدن لنفوسیتهای T ‏(واکنش Th1Th2 Th17 Treg ‏) و فعال شدن لنفوسیتهای B (تولید آنتی بادی) شروع میشود. در این فرآیند التهابی، سیتوکینهای تاثیرگذار بر تنظیم و نگهداری استخوان، نقش عمده ای دارند زیرا اعتقاد بر این است که تخریب بافت در نتیجه پاسخ ایمنی میزبان به تهاجم باکتریها روی میدهد. در این مقاله مروری، به بررسی انواع سلولها، سیتوکینها و مکانیسم های موثر بر تخریب بافتهای نگهدارنده دندان و نیز روشهای درمانی مرتبط با این مفاهیم پرداخته شده است.

‏بیماری پریودنتال (PD) یک بیماری عفونی، التهابی و مزمن است که بافت پریودنشیوم را درگیر میکند و بتدریج سبب تحلیل استخوان آلوئول نگهدارنده دندان میشود. پریوذدشیوم یک ساختار حمایتی است که دندانها را احاطه کرذه و از آنها پشتیبانی میکند. این ساختار از بافتهای مختلف شامل لثه، سمنتوم، لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئول تشکیل شده است.

‏بیماری پریودنتال توسط عوامل و آنتی ژنهای مثتق شده از باکتریها که ‏واکنش التهابی موضعی و فعال شدن سیستم ایمنی ذاتی را تحریک میکنند، ایجاد میشود. برخی باکتریهای موجود در حفره دهان با بروز پریودنتیت ارتباط دارند. این باکتریها پریودنتوپاتوژن نامیده میشوند. پاسخ ایمنی ذاتی توسط گیرنده های شبه زنگوله ای یا toll-like receptors شروع میشود. این گیرنده ها شبیه به پروتئینی هسثند که توسط ژن Drosophila Toll کد میشوند. گیرند ه های شبه زنگوله ای عمدتا بر روی سلولهای سیستم ایمنی ذاتی بیان میشوند. البته این گیرنده ها در بافت های

‏بیماری پریودنتال: مکانیسم های التهابی تحلیل استخوان

١‏) مقدمه
‏پریودنتال نیز شناسایی شده اند. پاتوژنها از طریق اتصال به اینتگرین ‏ و با تکثیر خود و در حالیکه از مکانیسم های حفاظتی میزبان پنهان مانده اند، سلولهای اپیتلیال لثه را مورد تهاجم قرار دهند. گیرنده ‏های شبه زنگوله ای موجود بر سلولهای اپیتلیال لثه میتوانند ریز- ساختارهایی که به فراوانی در پاتوژنها وجود دارند، را شناسایی کنند. از جمله این ریز- ساختارها میتوان به لیپوپلی ساکارید (LPS) ، پپتیل وگلیکان، DNA باکتریایی، RNA دو رشته ای و لیپوپروتئین اشاره ‏نمود ‏نامیده میشوند.

گیرنده های TLR پس از تشخیص ریز- ساخثارهای PAMP ‏موجود بر سطح سلولهای ساکن بافت، از طریق مسیر (mitogen-activated protein kinase) MAK شروع به فعال نمودن برخی فاکتورهای رونویسی ازجمله (NF_B) nuclear factor-_B و فعال ساز پروتئین (AP-1) میکند. این فرآیند به ‏نوبه خود مسیرهای مختلف ایمنی ذاتی از جمله ‏تولید سیتوکینها و کموکاینها را فعال میکند و این عوامل تولید شده به نوبه ‏خود لکوسیث های شناخت دقیق انوع سلولها، واکنشها و سیتوکینهای دلیل در پاتوژنز بیماری پریودنتال می تواند در بهبود روشهای درمان پریودنت کمک کننده باشد.

٢ ‏) سلول های ساکن بافت و اپمنی ذاتی
‏انوع مختلفی از سلولهای ساکن بافت مانند سلولهای اپیتلیال، فیبروبلاست های لثه ای، فیبروبلاست های لیگامان پریودنتال
‏(PDL‏)، استوبلاستها، و سلولهای دندرتیک در واکنش ایمنی ذاتی میزبان نقش دارند. سلولهای اپیتلیال تولید کننده IL-8

غیربافتی را به فضای پریودنتال جذب می کنند. سپس ‏لکوسیتهای فعال شده ‏(سلولهای ایمنی اختصاصی)، سیتوکینهای پیش التهابی و کموکاینها را در بافت ترشح میکنند. در حال حاضر بعنوان یک موضوع پذیرفت. شده، تشدید این پاسخ موضعی اولیه (که حدود ٢١ ‏روز طول میکشد)، منجر به گسترش التهاب و تخریب بافتهای نرم و سخت پریودنتال میشود.
‏درمان مرسوم پریودنتیت بر حذف مکانیکیی عوامل باکتریایی متمرکز است که کاهش عفونت، حذف التهاب و کنترل بیماری پریودنتال را بدنبال دارد. البته این شیوه‏، درمان قطعی که بتواند به بهبود کلینیکی بیانجامد، نمیباشد و به روشهای بیولوژیک پیچیده ‏تر نیاز است. تعدیل (مدولاسیون) پاسخ میزبان یک رویکرد درمانی جدید است که مشتمل بر تعدیل مکانیسم های دفاعی میزبان در پاسخ به التهاب است. در حال حاضر SDD ((subantimicrobial dose doxycycline)) تنها داروی مدولاتوری است که از مدوی FDA ‏تایید شده ‏است. داروی SDD موجب مهار آنزیم های MMP (ماتریکس متالوپروتئیناز) میزبان میشود. این آنزیمها مسئول تخریب بافتهای نرم و سخت هستند و مهار آنها روند پیشرفت پریودنتیت را کاهش میدهد. با این حال، پیشرفتهای اخیر نشان داده‏اند که مکانیسم های مختلفی در تخریب بافتهای پریودنتال نقش دارند و برای رسیدن به نتایج درمانی بلند مدت مانند جلوگیری از لقی و ریزش دندانها، مهار این فرآیندها ضروری است. از سوی دیگر، تعدیل سیستم ایمنی میزبان ممکن است منجر به عوارض جانبی ناخواسته شود. براین اساس، نظارت دقیق بر این شیوه ‏درمانی ضروری است.

‏هستند. IL-8 خاصیت کموتاکسی دارد و موجب مهاجرت نوتروفیلها به بافت میشود . IL-8 همچنین چسبندگی مونوسیتهای خون به دیواره عروق را افزایش می دهد. نوتروفیلها پس از ورود به بافت پریودنتال تولید سیتوکینهای پیش التهابی مانند IL-6 _IL-1 و ‏را افزایش میدهند . این سیتوکاینها تحلیل استخوان را تحریک نموده و سبب تخریب بافت پریودنتال میشوند. مونوسیتها نیز تحت
‏تاثیر ی عوامل مختلف به استئوکلاستها (OC) متمایز میشوند و این سلولها به تولید سیتوکین های التهابی می پردازند. در یک مطالعه، بیان Wnt5a در پاسخ به لیپوپلی ساکارید ها (LPS) گزارش شده است .
‏سلولهای دندریتیک (DC) پس از لایه اپیتلیال، سل دفاعی بعدی در برابر تهاجم میکروارگانیسم ها هستند. این سلولها موجب فعال شدن پاسخ ایمنی میشوند. آنها یا بعنوان سلولهای ارائه آنتی ژنها عمل می کنند و یا IL-12 و IL-18 را تولید میکنند که در نتیجه سبب تحریک ترشح اینترفرون گاما توسط سلولهای NK و بعد ها توسط سلولهای T ‏میشوند. فیبروبلاستهای لیگامان پریودنتال (PDLF) و فیبروبلاستهای لثه ای (GF) سلولهای اصلی بافت همبند نرم پریودنتال هستند و با رخنه میکروارگانیسم ها به لایه اپیتلیال در معرض آنها قرار میگیرند. فیبروبلاستها با آزادسازی سیتوکینها و مولکولهای تخریب شده، واکنش خود را نشان میدهند. فیبروبلاستهای لثه ای

که تنظیم کننده ‏های مهم فرآیند التهاب و مثابولیسم اسثخوان میباشند، را تولید میکنند ، و فیبروبلاستهای لیگامان پریودنتال بیان ماتریکس متالوپروتئینازlaminin-8/9 _(MMPs) ‏و laminin-2/4 ‏ را تشکیل میکنند، این سلولها همچنین از طریق تولید و آزادسازی RANKL، ، و

٣ ‏) لکوسیت ها و ایمنی تطبیقی (اختصاصی)
‏نیز در واکنش به لیپوپلی ساکارید پورفیروموناس ژنژیوالیس افزایش مییابد(25،36). با این حال، سلولهای سیستم ایمنی
استئوبلاستها TLR ‏شماره ١ ‏، ٢ ‏، ٤ ‏و 6 را بیان میکنند و در پاسخ به لیگاندهای TLR2/6 و TLR2/1 ‏، فعال شدن و بیان RANKL ‏را افزایش میدهند. مطالعات دیگر نشان داده اند که لیپوپلی ساکاریدهای P. endodontalis ‏توانایی تحریک بیان RANKL ‏در استئوبلاستهای موش را دارا میباشند و این عمل القایی، بطور عمده از طریق فعال شدن مسیر TLR2/4-JNK انجام میشود. بیان RANK-L ‏توسط فیبروبلاستها در شرایط فیزیولوژیک اندک است، اما در واکنش به توکسین کشنده سلولی حاصل از Aggregatibacter actinomycetemcomitans و

‏
‏در التهاب لثه و تحلیل استخوان مشارکت دارند. میکروارگانیسم ها میتوانند با نفوذ به بخشهای عمقی تر بافت پربودنتال به سطح استخوان آلوئول برسند. مطالعات نشان داده اند که باکتریهای پورفیروموناس ژنژیوال سلولهای استئوبلاست را از طریق واکذش متقابل با اینتگرین ‏، القای کنش معیان‏، فعال کردن مسیر JNK و آپوپتوز استئوبلاستها مورد حمله قرار میدهند. بعلاوه‏، ریزساختارهای میکروبی (PAMP) بیان سیتوکین پرو- استئوکلاستوژگ RANKL را در استئوبلاستها (OB) تحریک و در نتیجه موجب تحریک استئوکلاستوژنز میشوند  . همه این وقایع که حاصل پاسخ اولیه به عفونت هستند، به عذوان بخشی از ایمنی ذاتیی موجب برقراری یک التهاب موضعی مناسب میشوند. سیتوکینهای
‏التهابی تولید شده ‏توسط سلولهای ساکن (سلولهای اپیتلیال، فیبروبلاستهای لثه ای، فیبروبلاستهای لیگامان پریودنتال، استئوبلاستها و سلولهای دندریتیک) و فاگوسیتها (نوتروفیلوا و ماکروفاژها) در استئوکلاستوژنز نقش دارند و مسئول تحلیل استخوان آلوئول هستند.
‏پس از واکنش اولیه، عفونت سبب فعال شدن فرآیند ایمنی تطبیقی میشوند: سلولهای دندریتیک علاوه ‏بر شرکت در پاسخ التهابی ذاتی، توانایی جذب و سپس ارائه آنتی ژنها به سلولهای B و T ‏متعلق به سیستم ایمنی اکتسابی را دارا میباشند. سلولهای فعال CD4 T-helper مجموعه ای از مستوکینها را تولید میکنند که پاسخهای ایمنی مختلفی را موجب میشوند. از این میان، سلولهای TH-1 ‏و Th-2 بترتیب با ایمنی سلولی و هومورال ارتباط دارند . سلولهای (Treg) T regulatory دارای نقش متضادی هستند که اولی نقش محرک و دومی نقش ساپرس کننده ‏دارد. سلولهای B نیز فعال میشوند و به پلاسما- سل سلول های تولید کننده ‏آنتی بادی علیه آنتی ژنهای باکتریایی میباشند، تبدیل میشوند.

در نتیجه،
‏بافتهای مبتلا به پریودنتیت با هر ذو نوع لنفوسیت کلونیزه ‏میشوند. البته، در این تجمع سلولی نسبت سلولهای B بیش از سلولهای T ‏میباشد. مطالعات متعدد نشان داده اند که فرآیند ایجاد پریوذنتیت شامل تبدیل ژنژیویت (ضایعه ای عمدتا حاوی سلولهای T ‏) به ضایعه ای دیگر است که بیشتر حاوی سلولهای B و پلاسما- سل میباشد . این فرآیند تبدیل، همچنین توسط تعادل بین سلولهای Th1 ‏و TH2 ‏کنترل میشوند. ابتلا به پریودنتیت مزمن توسط سلول های Th2 ‏کنترل میشوند. این روند التهابی سبب تخریب بافت همبند و استخوان آلوئول میشود. سلولهای مسئول تحلیل استخوان (استئوکلاستها) تحت کنترل سیستم RANK/RANKL/OPG
‏متمایز میشوند. البته‏، برخی سیتوکینها بویژه انواعی که در شرایط پاتولوژیک تولید میشوند، نیز در تعدیل استئوکلاستوژنز نقش دارند.
٤ ‏) سستوکین های موثو برتحلیل استخوان
٤ ‏- ١ ‏) RANKL/OPG بیان RANKL ‏توسط استئوبلاستها و برخی سلولهای دیگر از جمله فیبروبلاستها و لنفوسیتهای B و T ‏انجام میشود. تحت شرایط پاتولوژیک، مانند شرایطی که در پریودنتیت وجود دارد، تنظیم تولید این سیتوکینها دچار اختلال میشود.

‏ مطالعاث آزمایشگاهی هیبریدشدگی نشان داده اند که سطح بالایی از RANKL-specific mRNA transcripts ‏در سلولهای التهابی و عمدتا لنفوسیت ها قرار دارد.
‏ایمنوهپستوشیمی نشان داده اند که میزان OPG در بافت دچار پریودنتیث در مقایسه با بافث لثه ‏سالم بطور قابل توجهی پایین تر اسث. همچنین طبق مطالعاتی که به بررسی بیان ژنها
‏پریودنتال سالم پایین تر بوده است. در یک مطالعه، غلظت نسبی RANKL ‏و ‏ OPG طی روند پیشرفت پریودنتیت تجربی القاء شده در روش مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که در مراحل اولیه سیر بیماری (روزهای صفر تا ٥‏) سرعت تحمل استخوان بالا بود و با افزایش بیان RANK ‏نسبت به
‏با پورفیروموناس ژنژیوالیس ذچار تحلیل استخوان نمی شوند گرچه وجود سلولهای Bغیر ضروریست. در واقع هنگام عدم حضور سلولهای B، تحلیل استخوان القا شده توسط LSP به واسطه سلولهای T‏انجام میگیرد.
‏عملکرد RANKL ‏توسط decoy receptor osteoprotegerin (OPG) که در بیماری پریودنتیت کاهش مییابد و در نتیجه موجب افزایش نسبت RANKL/OPG میشوند، بلوکه میشود. در شرایط سلامتی، OPG توسط فیبروبلاستهای ساکن در بافت لثه ای و سلولهای اندوتلیال تولید میشود. مطالعات
‏ موجود درماکروفاژهای انسان میشود. دارای نقش مهم در واکذش التهابی، تحلیل استخوان آلوئول و از دست رفتگی چسبندگی بافت همبند میباشد. همچنین تاثیر این عامل در التهاب موضعی و سیستمیک مرتبط با تحلیل استخوان شناخته شده است. ‏به میزان زیاد در بافتهای پریودنتال دچار بیماری وجود دارد. سطح ‏در این بافتها با بیانRANKL ‏ ارتباط مستقیم دارد. مدلهای تجربی پریودنتیت در حیوانات آزمایشگاهی نشان میدهد ‏که تزریق موضعی آنتاگونیستهای ‏موجب کاهش سلولهای التهابی در استخوان آلوئولار و نیز کاهش تشکیل استئوکلاستهای تحلیل برنده استخوان میشوند. سایر مطالعات نشان داده اند که تشکیل خودبخود استئوکلاستها و افزایش تحلیل استخوان ناشی از عوامل PBMC بدست آمده از خون بیماران پریودنتیت، با سطوح بالای ‏و RANK-L همبستگی دارند. در نتیجه پاسخ ایمنی ذاتی، ‏بطور موضعی تولید میشود که این عمل توسط نوتروفیلهای با ویژگی افزایش تولید سیتوکینهای پیش التهابی انجام میگیرد. ماکروفاژها منبع مهمی از ‏میباشند، که در صورت اختلال در نظم، به تخریب بافت میزبان کوگ میکنند. پس از تحریک حامدل از آنتی ژنها، سلولهای CD4+ T

‏لنفوسیتهای RANKL‏- مثبت در بافت همبند لثه ملتهب یافت میشوند. بعلاوه ‏سلولهای T موجود در گردش خون سطوح بالایی از RANK-L ‏را بیان میکنند و بطور خود بخود موجب تحریک استئوکلاستئوژنز در بیماران میشوند. بطور دقیق تر، سلولهای Th1 و Th17 ‏و همچنین سلولهای B
‏منع عمده RANKL در بیماری پریودنتال هستند اما بیان RANKL ‏در سلولهای ی Treg ‏توسط سایر سلول های T ‏فعال شده کاهش میابد‏. مطالعات نشان داده اند که سلولهای B در پاسخ به تحریک پاتوژنهای پریودنتال، RANKL ‏را تولید میکنند، و معلوم شده است که بیشتر سلولهای B موجود در ضایعات پریودنتال از نوع RANKL ‏- مثبت می باشند. در مدلهای حیوانی، موشهای فاقد سلولهای B در زمان عفونت
‏ OPGهمبستگی داشت. در مرحله ‏آخر مطالعه ‏(روز ٣٠ ‏تا 6٠ ‏)، زمانی که سرعت تحلیل استخوان کاهش یافت، غلظت RANKL ‏کاهش اما غلظت OPG افزایش نشان داد. این
‏مطالعات در مجموع نشان میدهند که در بیماری پریودنتیت، RANKL ‏افزایش و OPG کاهش میابد. با این حال، بین بیماران با پریودنتیت خفیف، متوسط یا شدید تفاوتی گزارش نشده است.
٤ ‏- ٢ ‏) سایر سایتوکاین ها همچون ‏می توانند عملکرد RANK-L ‏در تحریک استئوکلاستوژنز را تقویت کنند. مطالعات دیگر نشان داده اند که ‏موجب فعال شدنc-Jun ‏و NF-kB و افزایش اثربخشی کلسیم در فعالسازی NFATc1 ‏میشوند که در نتیجه ‏موجب تمایز استئوکلاستها بطور مستقل ازRANKL‏

‏ دلیل استئوبلاستهای بدست آمده از استخوان آلوئول مبتلایان به PD ‏ در مقایسه با گروه کنترل ویژگیهای ضعیفتری را از خود نشان داده اند و نسبت به آپوپتوز القا شده توسط TRAIL
‏حساسیت بیشتری داشته اند. میزان حساسیت به آپوپتوز القا شده توسط مط TRAIL ‏ بر اساس نسبت بین مرگ و گیرنده های decoy تعیین میشود. در بافتهای لثه و پریودنشیوم دچار بیماری، سطح بالایی از گیرنده ‏های مط TRAIL decoy و TRAIL ‏یافت میشوند که موجب مهار آپوپتوز در

‏فعال و تکثیر میشوند و به انواعی از سلولهای معین که با سایتوکین اختصاصی خود مشخص میشوند، تمایز مییابند. مشخصه این گروه از سلولها (لنفوسیتهای Th1) ترشح ‏میباشد. بطور اجمالی میتوان گفت که ‏از طریق اثر مستقیم بر استئوکلامتوژنز و تقوت واکنشهای ایمنی التهابی در تخریب بافت پریودنتال مشارکت میکند. علاوه بر این، مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که ‏نه تنها بر استئوکلاستها تاثیر دارد، بلکه همچنین با تاثیر بر استئوبلاستها از تمایز آنها و تشکیل ندولهای استخوان جلوگیری میکنند.
٤ ‏- ٣ ‏).IL-17 اینترلوکین (IL-17) 17 یک پروتئین ایمنی لا تنظیمی است که در بافتهای دچار التهاب توسط سلولهای T ‏تولید میشود. اختلال در تنظیم IL-17 استئوکلاستوژنز را تحریک میکند که با تحلیل استخوان همراه خواهد بود. سطح بالایی از IL-17 در مایع شیار لثه ای بیماران مبتلا به پریودنتیت گزارش شده است. سلولهایTh17 که بعنوان زیر مجموعه ای از سلولهای T‏ تولید کننده IL-17 مشخص میشوند، اخیرا در ضایعات مزمن PD ‏شناسایی شده اند. به عنوان یک مورد قابل توجه، در موشهای فاقد گیرنده IL-17 (IL-17 r)، مهاجرت نوتروفیلها به بافتهای آلوده با تاخیر انجام ‏میکیرد. هنگامی که این موشها در معرض پورفیروموناس ژنژیوالیس قرار میگیرند، سرعت تخریب استخوان پریودنتال در آنها افزایش مییابد و مستعد ابتلا به عفونت هستند. این داده ها نشان میدهد که IL-17 برای محافظت در برابر پاتوژنهای خارج سلولی بسیار مهم است و ممکن است تقش دوگانه ای بازی کند: الف) بهبود کنترل پاتوژن و ب) تحلیل استخوان آلوئول (در مواردی که سطح آن بیش از حد باشد). IL-17 عمل فعالسازی استئوکلامتوژنز را با افزایش بیان RANKL ‏بر روی استئوبلاستها و سلوهای T ‏رده CD4+ انجام میرساند. علاوه بر این، IL-17 در ایجاد التهاب موضعی مشارکت دارد که این عمل را با افزایش تجمع و فعال نمودن سلولهای سیستم ایمنی که منجر به افزایش سطح
‏سیتوکینهای التهابی مانند و ‏و نیز افزایش RANKL ‏میشوند، انجام میدهد.

٤ ‏- ٤ ‏) TRAIL‏. در ابتدا TRAIL (TNF-related apoptosis-inducing ligand) بخاطر نقشی که در آپوپتوز سلولهای طبیعی و سرطانی داشت، شناخته شد. مطالعات اخیر نقش آپوپتوز آن را در استئوبلاستها و استئوکلاستهای تمایز یافته تایید کرده اند. اما نتایج متناقضی در مورد نقش TRAIL ‏در استئوکلاستوژنز منتشر شده ‏است. سطح بالایی از TRAIL ‏در سرم مبتلایان به بیماری پریودنتال که دچار تحلیل استخوان آلوئول هستند، یافت میشوند. در محیط کشت حاوی PBMC تهیه شده ‏از
‏این بیماران، استئوکلاستوژنز خودبخود مشاهده ‏میشود. جالب توجه است که عفونت با میکروارگانیسم ها بیان TRAIL ‏توسط استئوبلاستها را القاء میکند. افزودن آنتی بادیهای خنثی کننده ‏ TRAIL ‏به محیط کشت حاوی PBMC ‏گرفته شده ‏از مبتلایان به بیماری پریودنتال تا حدی
‏موجب کاهش استئوکلاستوژنز خودبخود میشود و شدت این تاثیر وابسته به دوز است. چنین تاثیری را میتوان به ‏واکنش متقابل TRAIL/OPG ‏نسبت داد. در تایید این موضوع، افزودن RANKL ‏بطور کامل تشکیل استئوکلاست ناشی از آنتی بادیهای خنثی کننده TRAIL ‏را مهار میکند. در تایید این یافته ها ‏نشان داده شده ‏است که بالا بودن TRAIL ‏نسبت به
‏OPG اتصال RANKL ‏به گیرنده اش را افزایش می دهد . تحلیل استخوان آلوئول در بیماری پریودنتال، میتواند به

نتیجه گیری
‏بروز پریودنتیت به عوامل متعدد بستگی دارد. پریودنتیت از نظر پاتوژنز یک بیماری پلی میکروبیال است زیرا باکتریهای مختلفی سبب آغاز فرآیندهای التهابی در این بیماری میشوند. ایمنی ذاتی خط اول دفاع و مقاومت میزبان در برابر عفونت است. ایمنی ذاتی میزبان از طریق گیرنده های TLR ‏که الگوهای مولکولی موجود بر باکتریهای بیماری زا را تشخیص دهند، عمل میکند. شبکه ای از سیتوکینهای مترشحه منجر به فعال شدن لنفوسیتها میشوند، و پیشرفت ضایعات پریودنتال حاصل اختلال در تنظیم مولکولهای آزاد شده از سلولهای اختصاصی مختلف میباشد. بسیاری از این عوامل مترشحه در تنظیم و نگهداری استخوان دخالت دارند و اختلال در تعادل آنها منجر به تغییر رمدلینگ استخوان پریودنتال میشوند. تشدید فعالیت استئوکلاستها همراه با عدم افزایش در فرآیذا تشکیل استخوان منجر به تحلیل استخوان آلوئول میشوند. در حال حاضر، تنها روش درمان پریودنتیت ¬حذف مکانیکی عوامل عفونی از بافت لثه همراه با تجویزSDD ‏ (به عنوان مدولاتور پاسخ ایمنی میزبان) میباشد. در این روش تلاش میشود تا التهاب و آسیب بافتی کنترل شود. با این حال، پیچیدگی فرآیذاهای موثر بر پاسخ میزبان سبب میشود که این بیماری از نظر تظاهرات کلینیکی و سرعت پیشرفت متنوع باشد که بنظر میرسد هر وضعیت به روشهای درمانی متفاوتی نیاز دارد. پی بردن به نقش مدیاتورهای ‏التهابی، منشاء سلولی انها و چگونگی عملکرد انها و چگونگی کنترل آنها از چالشهای مهمی است که در ارتباط با بیماری ‏را به عنوان اهداف درمانی مورد توجه ببشتری قرار دهند.

باید به یاد داشت که مسبرهای مرتبط با ایجاد و پبشرفت پریودنتبت، در بروز بیماریهای التهابی استخوان مانند آرتریت روماتوئبد، مولتبپل میلوما و سرطان نیز دخالت دارند. بنابراین انجام تحقبقات در مورد نحوه ارتباط بین التهاب و تحلیل استخوان علاوه بر کمک به درمان ببماری پریودنتبت، مبتواند سبب افزایش شناخت نسبت به نقش سلولهای ایمنی در رشد و حفاظت استخوان تحت شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک شود

‏ طبق برخی مطالعات، آنتاگونیستهای IL-1 و ‏موجب کاهش قابل توجه التهاب و تحلیل استخوان میشوند. با این حال، نتایج متناقضی در مورد مهار کننده ‏های گزارش شده ‏است. محور RANK/RANKL/OPG ‏به عنوان مسیر اصلی در تنظیم متابولیسرم استخوان شناخته شده ‏است و در مطالعات فارماکولوژیک با هدف درمان تحلیل پاتولوژیک استخوان مورد توجه قرار گرفته است. مطالعه بر روی مدلهای حیوانی با ارزیابی تاثیر مهارکننده ‏های RANKL ‏ در درمان پریودنتیت نشان داده ‏است که این عوامل در برابر تحلیل استخوان آلوئول اثر محافظتی دارند. این یافته ها ‏محققان را تشوق میکنند تا بر روی شبکه میتوکینهای مترشحه طی بیماری پریودنتال تمرکز مطالعاتی بیشتری داشته باشند و آنها

‏بیماری پریودنتال میشوند که بقای طولانی مدت سلولهای التهابی را میتوان به آن نسبت داد.
‏پریودنتال مطرح است. در شکل ا، شبکه ای از سیتوکینها که توسط سلولهای ساکن و مهاجر آزاد میشوند و در تحلیل استخوان پریودنتال نقش دارند، نشان داده شده است. جلوگیری از فعالیت سیتوکینها پیش التهابی ممکن است یک روش درمانی امیدوار کننده ‏برای پریودنتیت باشد.